மனித உருவில் மிருகங்களாய் நாம்

பம்பலப்பிட்டிக் கடற்கரையில் மனநலம் பாதிக்கப்பட்ட பாலவண்ணன் சிவகுமார் என்கிற இளைஞன் பலவந்தமாகக் கடலுக்குள் தள்ளப்பட்டு, கடல் அலைகளால் இழுத்துச் செல்லப்பட்டு சாகடிக்கப்பட்டிருக்கிறார். இன்னும் சரியான மொழியில் சொல்வதென்றால் கொல்லப்பட்டிருக்கிறார். இந்தச் சம்பவத்தில் ஒரு காவல்துறை அதிகாரியும் சம்பந்தப்பட்டிருக்கிறார். (இது முழுமையாக காவல்துறை மட்டுமே செய்த சம்பவம் என்பதாக மிக வேகமாகத் திரிக்கப்பட்டு வருவது குறிப்பிடத்தக்கது).

நடந்தது என்ன?

நடந்தது என்ன என்பதைப் பற்றி வருகின்ற செய்திகள் வழமைபோலவே முன்னுக்குப் பின் முரணாக வருகின்றன. மேற்படி இளைஞர் பம்பலப்பிட்டிப் புகையிரத நிலையத்துக்கு அண்மித்த கடற்கரைப் பகுதியில், கடற்கரை வீதியால் போகின்ற வருகின்ற வாகனங்களின் மீது கற்களை வீசி எறிந்திருக்கிறார். அப்படி அவர் எறிந்த கல் பட்ட வாகனங்களில் ஒன்று இராணுவ/காவல்துறை வாகனம் எனவும், அதிலிருந்து இறங்கிய அதிகாரிகளைக் கண்டதும் அவர் புகையிரதப் பாதையைத் தாண்டி கடலை நோக்கி ஓடினார் என்றும் சொல்லப்படுகிறது. ஓடியவர் அப்போது அங்கே வந்த புகையிரதத்தையும் பதம் பார்க்க, புகையிரதம் நிறுத்தப்பட்டிருக்கிறது.

அதிலிருந்து இறங்கிய அல்லது அந்த இடத்தில் நின்ற இரு சாதாரணக் குடிமகன்களும், ஒரு காவல்துறை அதிகாரியும் இந்த இளைஞனைப் பிடிக்க முயல, இளைஞன் கடலுக்குள் செல்ல, ஆத்திரமுற்ற மற்றவர்கள் இளைஞனை மேலும் மேலும் கடலுக்குள் பலவந்தமாகத் தள்ள, கடல் அலைகள் இளைஞனைக் காவுகொண்டுவிட்டன. இப்போது சம்பந்தப்பட்ட காவல்துறை அதிகாரி கைது செய்யப்பட்டுவிட்டார். ‘இலங்கைக் காவல்துறையின் அராஜகம்' என்பதாக செய்தி ஊடகங்கள் அலறவும் ஆரம்பித்தாயிற்று.

என்ன பிரச்சினை?

இங்கு நடந்த சம்பவம், சட்டரீதியாகக் கொலை. அதை யாரும் மறுக்கவியலாது. ஆனால் அதற்கு சிங்கள-தமிழ் இனத் துவேசம் 'மட்டும்' காரணம் என்று மேம்போக்காக வைக்கிற குற்றச்சாட்டுகளை மனித இனத்துக்கே செய்யப்படும் துரோகமாக நான் முன்வைப்பேன். கொஞ்சக் காலத்துக்கு முன் ரோசா வசந்த் எங்கள் எல்லார் மீதும் வைத்த ‘கொலைகாரக் கும்பல்' குற்றச்சாட்டின் இன்னொரு வடிவம்தான் இது. ‘மாட்டினான் ஒருத்தன்' என்பதாகத் தங்களை பொதுநலன் காப்பவர்களாகக் காட்டிக்கொள்ள ஒரு சிலர் முயன்றதன் விளைவு, மனநிலை பிறழ்ந்த ஒரு இளைஞனின் (அப்படிக் குறிப்பிடுவது அபத்தமாக இருக்கிறது) மரணம். இந்தச் சம்பவத்தில் மனநிலை பிறழ்ந்த ஒரு ஜீவன்தான் இருந்ததா என்று சிந்தித்துப் பார்க்கவேண்டும்.

அடித்துக் கொன்ற மூவரையும் (சிலர் ஐவரென்கிறார்கள்) மனநிலை பிறழ்ந்தவர்களாக என்னால் பார்க்கமுடிகிறது. அந்த இடத்தில் 6 காவல்துறை அதிகாரிகள் இருந்திருக்கிறார்கள். மேலும் நான்குபேர் சாட்சி சொல்லியிருக்கிறார்கள். ஒரு சில திறமைசாலிகள் இந்தச் சம்பவத்தை அற்புதமாக வீடியோ பிடித்திருக்கிறார்கள். சாட்சி சொல்லாமல் இன்னும் எத்தனையோ பேர் ஒளித்துமிருக்கிறார்கள். இவர்கள் எல்லாம் மனநோயாளிகள். மன நிலை பிறழ்ந்த ஒருவனை அடையாளம் காணத்தெரியாமல், அவனுக்குரிய தகுந்த வாழ்வியல் நிலமைகளை ஏற்படுத்திக் கொடுக்காமல் சட்டம் ஒழுங்கைப் பாதுகாக்கும் காவல்துறை அதிகாரிகள் முன்னால், அநியாயங்களைத் தட்டிக்கேட்கவேண்டிய ஊடகக் கண்களின் பார்வையில் அந்த இளைஞன் சாகடிக்கப்பட்டதனால், நீங்கள், நான் உட்பட எல்லோரும் எங்களை மனநோயாளிகள் என்று மீண்டுமொருமுறை நிரூபித்திருக்கிறோம்.

இந்தப் பாதகத்தை தமிழ்-சிங்களத் துவேசமாக மட்டும் சிந்திப்பதை நிறுத்த வேண்டும். அதுவும் ஒரு காரணமாக இருந்திருக்கலாம். ‘மாட்டினாண்டா ஒரு தமிழ் நாய்' என்கிற மாதிரியான ஒரு சிந்தனை ஓட்டம் ஓடியிருக்கலாம். ஒரு சிங்களன் எம்மவர் பகுதியில் இதேபோல் மாட்டியிருந்தாலும் இதுதான் நடந்திருக்கும். ஆனால் அப்படியான ஒரு சித்தரிப்புமூலம் இதன் அடியாழத்தில் ஒளிந்திருக்கக்கூடிய ஒரு கேவலமான மனித மன இயல்பை நாங்கள் மழுப்ப முயல்கிறோம். இதை வைத்து அரசியல் பண்ணுபவர்கள் பண்ணிவிட்டுப்போங்கள்... எனக்கு ஒன்றுமில்லை. அதற்குமுன் நவம்பர் 16, 2005 என்ற நாளை நான் திரும்ப நினைவூட்டவேண்டி இருக்கிறது.

யாழ்ப்பாணம் கொக்குவில் இந்துக் கல்லூரிக்கு அருகாமையில், யாழ் மாவட்டத்தில் நடந்த சில திருட்டுக்குற்றங்களுடன் சம்பந்தப்பட்ட சமூக விரோதி என 'காலாச்சாரம் பேணும் இளைஞர் குழுவால்' சந்தேகத்தின் பேரில் முத்திரை குத்தப்பட்ட 20 வயதான தினேஷ் என்ற இளைஞனை, சுற்ற நின்று கதறிய அவனது தாய்க்கும் சகோதரிக்கும் முன்னால் மூன்று மணித்தியாலங்களாக விக்கெட் கொட்டன்களாலும், பொல்லுகளாலும் அடித்துக் கொன்ற மிலேச்சத் தனத்துக்கு இது இணையே அல்ல. இதுபற்றி ஈழநாதன் வலு காட்டமாக ஒரு பதிவு போட்டார் என்றும் நண்பர்களின் வேண்டுதலுக்கு இணங்க காட்டம் குறைத்து மீள்பதிவிட்டார் என்றும் கேள்விப்பட்டேன். மற்றும்படி இந்தச் சம்பவம் பற்றி யாருமே கண்டுகொண்டதாகத் தெரியவில்லை. இன்றைக்கு செத்தவன் தமிழன், கொன்றவன் சிங்களன் என்றதும் உணர்வு பொத்துக்கொண்டு வந்துவிட்டது இவர்களுக்கெல்லாம்.

இப்படியான மிலேச்சத்தனங்கள் அரசியல் அல்ல நண்பர்களே. அதையும் தாண்டி மனிதகுலத்தை வேரோடறுக்கக்கூடிய கேவலமான மனச்சிதைவுகளின் வெளிப்பாடு. என்னைக் கேட்டல், சிவகுமாரைக் கொன்ற சிங்களனும், தினேஷைக் கொன்ற தமிழனும், பெஸ்ட் பேக்கரியில் வைத்து தாண்டவம் ஆடிய காவிகளும், முஸ்லிம் நாடொன்றில் கடையில் பாண் திருடிய ஐந்து வயதுச் சிறுவனின் கைகளை வாகனத்தால் நசுக்கி முடமாக்கிய மதபிதாவும் ஒரே ஜாதி என்றே சொல்வேன். அத்தனை பேரும் மனம் பிறழ்ந்தவர்கள், செத்துப்போன சிவகுமாரைப் போலவே.

யோசித்துப் பாருங்கள் நண்பர்களே. நான் இப்போது இருக்கிற இந்த நாட்டை எடுத்துக்கொள்ளுங்கள். 9-1-1 என்று உங்கள் கையில் இருக்கும் தொலைபேசியில் அழுத்தி சத்தமில்லாமல் விஷயம் சொன்னால் நீங்கள் தொலைபேசி முடிக்கமுன் வந்து நிற்கும் காவல்துறை உள்ள இந்த நாட்டிலேயே, பலர் அடித்தும், வாகனங்களால் ஏற்றியும், சுட்டும், குத்தியும் கொல்லப்படுகிறார்கள், வெட்ட வெளிகளில். மிக இலகுவாக இந்தக் காட்சிகளை செல்ஃபோன் கமராவில் படம் பிடிக்கும் ஒருவருக்குக்கூட 9-1-1 ஐ அழுத்தித் தகவல் சொல்லும் நோக்கம் வருவதில்லை. இங்கேயே இப்படி என்றால், காவல்துறையே சேர்ந்து சாகடிக்கும் ஊரில் இருப்பவர்களின் மனநிலையைச் சொல்லவா வேண்டும்?

எங்கள் ஊரில் திருமணத்துக்கு வெளியேயான தொடர்பொன்றினைச் சாக்காக வைத்து ‘இருட்டடி' கொடுக்கப்பட்ட ஒருவர் இறந்து போனதும், அதில் சம்பந்தப்பட்டவர்களை சிலர் நியாயப்படுத்த முயன்றதும் என் மனதில் இப்படிப்பட்ட ‘குழுமப் புத்தி' அல்லது ‘பொதுப் புத்தி' பற்றிய வெறுப்பை விதைத்திருக்கிறது. தண்டனை கொடுக்க நாங்கள் யார் என்கிற ஒரு எண்ணம் வந்தாலே போதும். இப்படியான மிலேச்சத்தனங்கள் நடக்காது. அடுத்தவனை நேசிக்கப்பழகு, உலகம் பூங்காவனமாகும். ஆனால் இது இப்போதைக்குச் சாத்தியமில்லை. இன்றைய சமூகங்கள் எல்லாமே ‘காசுக்கு உழைக்கும்' இயந்திரங்களை மட்டுமே உற்பத்தி செய்துகொண்டிருக்கின்றன.

சுலபமாகச் சொல்லிவிட்டுப் போய்விட்டீர்கள் சிங்களக் காவல்துறையின் அராஜகம் என்று. இந்த சிவகுமார் விஷயத்தில் நேரடியான குற்றவாளிகளை விட மறைமுகமான குற்றவாளிகள்தான் அதிகம். அந்த மன நலம் பிறழ்ந்த இளைஞனை இப்படிக் கண்காணிப்பு இல்லாமல் அலையவிட்ட அவன் குடும்பத்தில் இருந்து குற்றம்சாட்டிக்கொண்டு போகலாம். ஆனாலும் இதெல்லாம் அந்த இளைஞனுக்கு இழைக்கப்பட்ட அநீதிக்குப் பரிகாரம் தரப்போவதில்லை. தினேஷுக்கும் அவன் குடும்பத்துக்கும் நிகழ்ந்த அநீதியும் அங்ஙணமே. இன்னும் கொஞ்ச நாளில் நீங்களோ, நானோகூட இப்படிக் கொல்லப்படலாம். அந்த மரணத்தில் ஏதாவது அரசியல் இருந்தால் கண்டுகொள்ளப்படுவோம். இல்லாவிட்டால் உலகில் நாள்தோறும் நிகழும் மரணக்கணக்கில் ஒன்றாக எழுதிவைக்கப்படுவோம்.

இதை சிங்கள-தமிழ் துவேசப் பிரச்சினையாக நோக்கும் நண்பர்களுக்கு நான் சொல்ல விரும்புவது இதுதான். இந்தச் சம்பவத்தைக் கண்டிப்பதை வெகுநிச்சயம் வரவேற்கிறேன். ஆனால், பூதாகரமான பிரச்சினை ஒன்றை ஒரு சிறிய வட்டத்துக்குள் அடைத்து உங்களுக்கும், உங்களைச் சுற்றியிருக்கும் சமூகத்துக்கும் மாபெரும் துரோகம் ஒன்றை அறிந்தே செய்கிறீர்கள் தோழர்காள். புரிந்துகொள்வீர்கள் என நம்புகிறேன்.

பெல்ஃபாஸ்ட் சொல்லும் சேதி

வட அயர்லாந்து தலைநகரான பெல்ஃபாஸ்ட் நகரில் ஒரு சிறிய சுற்றுவட்டாரத்தில் வாழ்கின்ற இருபது குடும்பங்களைச் சேர்ந்த நூற்றுக்கு மேற்பட்ட ரோமேனியர்கள் இனம்தெரியாத சில குழுக்களால் இனவெறித் தாக்குதலுக்கு உள்ளாகி இருக்கின்றார்கள். இவர்களை ரோமேனியார்கள் என்று பொதுப்படையாகக் குறிப்பிடுவது எந்தளவுக்குப் பொருந்தும் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. காரணம் இவ்வாறு தாக்குதலுக்கு உள்ளானவர்களில் பலர் வட அயர்லாந்தில் குடியுரிமை பெற்றவர்கள் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. வட அயர்லாந்தில் 2003 மற்றும் 2004 ஆகிய இரு வருடங்களிலும் சேர்த்து 453 இனவெறிக் குற்றங்கள் பதிவு செய்யப்பட்டனவாம். அந்த எண்ணிக்கைதான் அயர்லாந்து நாட்டில் இதுகாரும் அதிகபட்சமாக இருந்ததாம். ஆனால் கடந்த 12 மாதங்களில் மட்டும் இவ்வாறான 1000 குற்றங்கள் பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கின்றன. இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்னர்கூட 46 போலந்துக் குடும்பங்கள் அயர்லாந்தை விட்டுத் தப்பியோடியது குறிப்பிடத்தக்கது.

பெல்ஃபாஸ்ட்டில் நடக்கும் இந்த வன்செயல்களை எதோ இரு இனங்களுக்கான மோதல் என்று விட்டுவிட முடியாது. இது தவறான முன்னுதாரணமாக அமைவதற்கும் வாய்ப்புக்கள் உள்ளன. அதுவும் ஒரு புலம் பெயர்ந்த தமிழனுக்கு இது ஒரு நல்ல செய்தி அல்ல. என்னதான் உலகமயமாதல், இன ஏற்புணர்வு என்று அறிவுஜீவிகள் புதுப்புதுச் சொற்களை எல்லாம் பாவித்தாலும், சாதாரண மேலைத்தேய பிரஜைகளிடம் இந்த இன உணர்வு ஒழிந்துகொண்டிருக்கிறது. அதை இல்லை என்று மறுக்க முடியாது. நாளைக்கே உலகின் எங்காவது ஒரு மூலையில் நாங்களும் இவ்வாறு தாக்கப்படலாம். அவ்வாறு தாக்கப்பட்டால் எங்கே போவது நாங்கள்? போலந்து மக்களை போலந்து அரசாங்கம் வாரியணைத்துக் கொண்டது. ரோமானியர்களுக்கு ஆதரவாகக் குரல் கொடுத்திருக்கிறது அவர்களின் அரசாங்கம். ஆனால் எங்கள் நிலை நிச்சயம் அதோ கதிதான்.

வட அய்ர்லாந்து சம்பவத்தில் இரண்டு விடயங்கள் என்னைப் பாதித்தன. முதலாவது, அந்தப் பிரதேசப் போலீசாரின் மெத்தனம். இந்த ரோமேனிய மக்களின் வீடுகள் தாக்கப்பட்ட போது அவர்கள் போலீசாரின் உதவியை நாடியிருக்கிறார்கள். அப்படி உதவியை நாடிய தருணங்களில் சம்பவ இடத்துக்கு போலீசார் வர எடுத்துக் கொண்ட ஆகக் குறைந்த நேரம் 30 நிமிடங்கள். சில சம்பவ ஸ்தலங்களுக்கு நான்கு ஐந்து மணித்தியாலங்கள் கழித்துத் தான் வந்து சேர்ந்திருக்கிறார்கள் போலீசார். அந்தப் பிரதேசப் போலீஸ் உயரதிகாரியை சேனல்-4 செய்தியாளர் ஒருவர் கிழி கிழியெனக் கிழித்து, தொலைக்காட்சியில் பகிரங்க மன்னிப்புக் கேட்க வைத்தார். (நம்மூரில் என்றால் தேசியப் பாதுகாப்புக்கு அச்சுறுத்தல் என்று நாடு கடத்தியிருப்பார்கள்). என்னதான் மன்னிப்புக் கேட்டாலும் கிட்டத்தட்ட ஒருவாரமாக மக்கள் தாக்கப்பட்ட போது முறைப்பாட்டைக் கேட்க மட்டுமே வந்த வட அயர்லாந்து போலீசார், இவ்வாறான தாக்குதல்களைத் தடுக்க குறிப்பிட்ட சுற்றுவட்டாரத்தில் எந்த பந்தோபஸ்துக்கும் ஏற்பாடு செய்யாமல் மெத்தனமாகச் செயற்பட்ட விதம் சிறுபான்மையினரின் நலத்தில் பெரும்பான்மை அதிகாரவர்க்கங்கள் எல்லா நாடுகளிலும் ஒரே மனப்பான்மையுடன்தான் செயற்படுகின்றன என்ற கசப்பான உண்மையை மறுபடியும் சொல்லியிருக்கிறார்கள் வட அயர்லாந்து போலீசார்.

அதேவேளை அந்தச் சுற்று வட்டாரத்தில் வாழும் மற்ற சாதாரண பெரும்பான்மை இன மக்கள், இந்தப் பிரச்சினையைக் கையாண்ட விதம் நெகிழ்ச்சியானது. போலீசாருக்குத் தகவல் சொல்வதில் மும்முரமாக ஈடுபட்டது இப்படிப்பட்ட பக்கத்து வீட்டு மக்கள்தான். அதே போல் போலீசாரின் மெத்தனம் கண்டு அருகிலிருந்த ஒரு டென்னிஸ் மைதானத்துக்கும், ஒரு பல்கலைக் கழக தங்குமிடத்துக்கும் இந்த மக்களை இரவோடிரவாக அப்புறப்படுத்தி, உணவளித்திருக்கிறார்கள். அவர்களுக்குத் தேவையான மாற்றுடைகள், மற்றைய பொருட்கள், ரோமேனிய அகதிகளின் வீடுகளில் இருந்த விலைமதிப்பான பொருட்கள் எல்லாவற்றையும் அந்த டென்னிஸ் மைதானத்துக்கும், பல்கலைக்கழகத்துக்கும் கொண்டுபோய் கொடுப்பதில் முன்னின்றிருக்கிறார்கள். அரச அதிகாரிகளுக்கு அழுத்தம் கொடுத்து இந்த மக்களுக்குரிய பாதுகாப்பை ஓரளவு அதிகரித்ததோடு மட்டுமல்லாமல், மேற்சொன்ன இனவெறித் தாக்குதல்களில் ஈடுபட்டவர்களை அடையாளம் காட்டவும் பலர் முன்வந்திருக்கிறார்கள். ஆகவே என்னதான் நிறம், மதம், இனம் என்று வேறுபாடுகள் இருந்தாலும், கூடிவாழ்ந்த மனிதர்கள் துன்புறும் போது உள்ளம் கனியும் ‘மனிதம்' இன்னும் கொஞ்சமாவது வாழ்கிறது என்ற நம்பிக்கையைத் தந்திருக்கிறார்கள் இந்தச் சுற்றுவட்டார மக்கள். (இது எல்லா இடத்திலும் சகஜமல்ல. சில இடங்களில் சேர்ந்து துவைப்பார்கள், கவனம்!)