பள்ளிக்கூட மேடை நாடகங்கள்

மேடை நாடகங்கள் சுவாரசியமானவை. பள்ளி நாட்களில் வாணிவிழா, பாடசாலை பரிசளிப்பு தினம் போன்ற நாட்களிலெல்லாம பல நாடகங்களைப் பார்த்திருக்கிறேன். நாட்டிய நாடகங்கள் கூட ஹாட்லி மேடையில் ஏறியிருக்கிறன. சத்தியசீலன் மாஸ்டரின் அசாத்திய துணிச்சல் காரணமாக இரண்டொரு ஆங்கில நாடகங்களில் நானும் நடித்திருக்கிறேன். அப்படி என் மனதில் இன்றைக்கும் பசுமையாக இருக்கும் சில நாடகங்கள் பற்றிப் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

முதல் நாடகம் ஹாட்லியில் சேர்ந்த முதல் வருடத்தில் வந்த வாணிவிழாவில் (விஜயதசமி அன்று) அப்போதைய உயர்தர மாணவர்கள் போட்ட அம்பிகாபதி நாடகம். அந்தக் காலத்தில் புகழ்பெற்றிருந்த ‘ஆசை' படத்து ‘ஷாக்கடிக்குது சோனா' பாடலைக் கிண்டல் செய்யும் ஒரு ஊர்ப்பெரிசு கம்பர் மகன் அம்பிகாபதிக்கும் குலோத்துங்க சோழன் மகள் அமராவதிக்குமான காதல் கதையை சொல்வதாக ஆரம்பித்து, பின்னர் குலோத்துங்கன் காலத்தைக் கண்முன் கொண்டுவந்து நிறுத்தியிருந்தார்கள். கம்பராக நடித்த வாணிமுகுந்தன் அண்ணா பற்றி நாடக ஆர்வமுள்ள பையன்கள் உயர்வாகப் பேசினார்கள். அந்நாடகத்தில் எனக்குப் பிடித்தது, நாடகம் தொடங்க முன் ஒவ்வொரு கதாபாத்திரத்தையும் தமது வசனம் ஒன்றைப் பேசவைத்து, பின்னணியில் ‘கம்பராக வாணிமுகுந்தன்' போன்ற அறிமுகங்களை அலுப்படிக்காமல் செய்திருந்தார்கள். இன்றைக்கு அந்த நாடகம் பற்றிய நினைவுகளை மீட்டும் போதும் ஒருவிதமான பிரமிப்பு இருந்தது. அந்த நாடகத்தில். நெறியாண்டவர்கள் யாரென்பது எனக்குத் தெரியவில்லை.

இரண்டாவது நாடகம் ஒரு புதுமையான நாட்டிய நாடகம். பத்மாசுரன் என்றொரு அசுரன் யார் தலையிலும் கைவைத்தல் அவர்கள் எரிய வேண்டும் என்ற வரத்தை சிவனிடம் பெற்று, வரத்தை அவரிலேயே பரிசோதிக்க முயல, விஷ்ணு மோகினி அவதாரம் எடுத்துவந்து காப்பாற்றுவதாக ஒரு கதை உண்டு. அதிலே ஆல்பேர்ட் ஐன்ஸ்டீனின் E = mc² என்ற Theory of Relativityஐ புகுத்தி அதகளம் பண்ணினார்கள் ஆசிரியர்கள் ராகவானந்தன் மற்றும் ரகுவரன் ஆகியோர். 'ஓம் நமசிவாய' என்ற பின்னணியோடு நாம் கண்ட சிவலோகத்தை ‘பஸ்மாசுரன்' என்ற அந்த நாடகத்தில் ‘ஈ சமன் எம். சீ. வர்க்கம்' என்ற சுலோகத்துடன் புதிதாகக் காட்டினார்கள். ‘என்னவரம் வேண்டும் கேள், பஸ்மாசுரா என்ன வரம் வேண்டும் கேள்' என்று சிவனாக வந்து ஆடிய விமலேஸ்வரா அண்ணா எங்களின் ஆதர்சம் ஆனார்.

அதன்பிறகு மனதில் நின்ற இன்னொரு நாடகம், 'சத்தியவான் சாவித்திரி'. இதில் அப்படியென்ன ஸ்பெஷல் என்கிறீர்களா? சத்தியவான் சாவித்திரி நாடகத்தில் ‘சிங்கத்தால் நானடைந்த பங்கம் தீர்த்ததாலே' பாடல் புகழ்பெற்றது. ஆனால் ‘பூனையால் நானடைந்த பங்கம் தீர்த்ததாலே' என்றொரு பாட்டுக் கேட்டிருக்கிறீர்களா. சத்தியவான் சாவித்திரி காதலுக்கு சமாந்தரமாக சத்தியவானின் தோழன், சாவித்திரியின் தோழி ஆகியோரை வைத்து ஒரு காமெடி ட்ராக் ஓட்டியிருப்பார்கள். அதில் சத்தியவானின் தோழனாக வந்து பூனையிடம் சாவித்திரியின் தோழியைக் காப்பாற்றிய, நம்ம வகுப்புத் தோழன் செந்தூரனின் அண்ணா (பெயர் ராஜேந்திரபிரசாத்தோ என்னவோ, ஞாபகமில்லை, 'பனி' செந்தூரனின் அண்ணா என்றுதான் அறிமுகம்), சத்தியவானாக நடித்த வைகுந்தன் அண்ணாவைவிட புகழ் பெற்றார்.

அடுத்த நாடகம் எங்கள் வகுப்புத் தோழர்கள் போட்ட 'ஐயா எலெக்‌ஷன் கேட்கிறார்'. நவராத்திரியின் ஒன்பது நாட்களில் ஏழாம் நாள் பூசை எங்கள் வகுப்பினுடையது. பூசை முடிந்ததும் ஆகக் குறைந்தது கலை நிகழ்ச்சியாவது வேண்டும். ஜனார்த்தனன் பாட்டு, யாரோ பேச்சு என்று நான்கு தேற்றினாலும் ஐந்தாவது நிகழ்ச்சி மாட்டவே இல்லை. பூசையில் சகலகலாவல்லி மாலை பாடும் நேரத்தில் அரவிந்தன், வாசு, தர்ஷன் கூட்டணி வாய்க்கு வந்த வசனம் எல்லாம் பேசித் தேற்றிய நாடகம்தான் ‘ஐயா எலெக்‌ஷன் கேட்கிறார்'. வெள்ளை வேட்டி, வெள்ளைச் சட்டை, கறுப்புக் கண்ணாடி என்று டிபிகல் எம். ஜி. ஆர் போல மேடை ஏறி, ‘பூமி உருண்டை அல்ல, தட்டைதான்' என்பதற்கு ஆதாரம் எல்லாம் கூறி அதகளம் பண்ணினான் அரவிந்தன் (ஹாட்லியில் அரவிந்தனின் கடைசி மேடை அது). கூடவே சிறு நீர்ப்பாசனத்தை சிறுநீர் பாசனம் என்று அருணுக்கு வசனம் வேறு. அப்போதுதான் யாழ்ப்பாணத்தில் கட்சி அரசியல் மீண்டும் தலைதூக்கியது என்பதால் காலத்துக்கேற்ற நாடகமாக எல்லோரையும் கவர்ந்தது ‘ஐயா எலெக்‌ஷன் கேட்கிறார்'.

கடைசி நாடகம், சத்தியசீலன் மாஸ்டரின் 'Cloning in 10 Minutes'. இரண்டு இரட்டையர்கள் சிக்கியதால் கங்கூலியின் பந்து பட்டு ஆண்மையிழந்த அமைச்சருக்கு இரண்டாவதாக ஒரு பிள்ளையை ஒரு Cloning Machine மூலமாக ஒரு பொறியியலாளரும், வைத்தியரும் உருவாக்கிக் கொடுப்பதாக அமைக்கப்பட்ட ஜாலியான நாடகம். தனஞ்சயன் டாக்டராகவும் நான் பொறியியலாளனாகவும் நடித்ததாக ஞாபகம். யார் எதுவாக நடித்தோம் என்பதை விட' அமைச்சருக்கு ஏன் இனிமேல் புத்திர பாக்கியம் கிட்டாது என்பதற்கான கதையை தனஞ்சயன் எனக்குச் சொல்வதாக அமைந்த காட்சியில், சத்தியன் மாஸ்டர் ஸ்கிரிப்டில் ‘No-Ball' என்ற வார்த்தையை வைத்துக் கதகளி ஆட, அதற்கு தனஞ்சயன் கொடுத்த காட்சி வடிவத்துக்கு முன் வரிசை ஆறாம் வகுப்புப் பையன்கள் தொடங்கி, பிரதம விருந்தினர், சிறப்பு விருந்தினர்கள், ஆசிரியர்கள், மற்றைய நலன் விரும்பிகள் என்று எல்லோருமே வெடித்துச் சிரித்தார்கள். இது எனக்கும் தனஞ்சயனுக்கும் ஹாட்லியில் கடைசிமேடை.

எந்தவிதமான அரங்க வடிவமைப்பு வசதிகளும் எங்களுக்கு இருக்கவில்லை. ஒப்பனை ஓரளவுக்கு நேர்த்தியாக வந்தாலே பெரிய விஷயம். இதையெல்லாம் தாண்டி, குறுகிய வசதிகளுடன்கூட நல்ல நாடகங்களைப் பள்ளிமேடைகளில் காணக்கூடியதாயிருந்தது. காரணம், என்னவித புதுமையையும் துணிந்து ஏற்றுக்கொண்ட மாணவர்களும், அப்படியான புதுமைளை ஊக்குவித்த நல்ல ஆசிரியர்களும் எங்கள் பள்ளிக்காலத்தில் எங்கள் கூடவே இருந்தார்கள். கூடவே ‘Oliver Twist' ஆகவும், ஆங்கிலத்தில் வசனம் பேசும் அரிச்சந்திரனாகவும் நடுவர்களையே கண்கலங்க வைக்கும் அபார திறமைசாலிகளும் இருந்தார்கள், அரை மணியில் நாடகம் தயார்செய்யும் அற்புதமான படைப்பாளிகளும் இருந்தார்கள். இன்றைக்கும் ஹாட்லி மேடையில் நாடகங்கள் நடந்து கொண்டுதான் இருக்கின்றன. சமீபத்தில் ஒரு ஆங்கில நாடகத்தில் இரு பாத்திரங்களை ஏற்று நடித்ததாக என் தம்பி சொன்னபோது சந்தோசமாக இருந்தது.