வைகோ என்றொரு கடுப்பு

வைகோ அல்லது வை. கோபல்சாமி பற்றி நான் முதன் முதலாகக் கவனிக்க ஆரம்பித்தது 1993ல் அவர் தி.மு.க. விலிருந்து விலகி (விலக்கப்பட்டு) ம.தி.மு.க. ஆரம்பித்த போதுதான். ரொம்ப சின்னவயதுதான் எனக்கு, இருந்தும் கருணாநிதி, ஜெயலலிதா, கபில்தேவ், அஸாருதீன் போன்ற பெயர்களெல்லாம் அப்பா மூலமாகப் பரிச்சயமாகியிருந்தது. கருணாநிதியின் பேச்சுக்களை அப்போ ஆல் இந்தியா ரேடியோவில் ஒலிபரப்பும் போதெல்லாம் கேட்டிருக்கிறேன், அப்பா பரிந்துரைத்ததால். அவரது தமிழ் நிஜமாயே என்னை அப்போ கட்டிப்போட்டிருந்தது. அந்த சின்ன வயதிலேயே ஜெயலலிதா என்றால் ரொம்பக் கெட்டவர் என்ற ஒரு விம்பமும் என் மனதில் விழுந்தது. கருணாநிதியை விட்டுப் பிரிந்த, அவர் மீது அடுக்கடுக்கான குற்றச்சாட்டுக்களை அடுக்கிய வைகோவை எனக்கு அறவே பிடிக்கவில்லை. அந்த வெறுப்பே அவரைப்பற்றிய செய்திகளைக் கூர்ந்து கவனிக்க வைத்தது.

வைகோ மீதான அதீத வெறுப்பு அற்புதமான ஒரு விருப்பாக மாறக் காரணம், திருச்சிராப்பள்ளி வானொலி நிலையம் ஒருமுறை ஒலிபரப்பிய வைகோவின் பேச்சு ஒன்று. அப்பா கேட்டுக்கொண்டிருந்தார். அந்தப் தலைப்புக் கூடத் தெரியாது எனக்கு, இருந்தும் ஏதோ ஒன்று ஈர்த்தது. அழகு தமிழா? கம்பீரக் குரலா? இல்லை இரண்டுமா? தெரியவில்லை. ‘ஆரப்பா பேசுறது?' என்றேன். ‘வைகோ' என்றார் அப்பா. சண்டைக்காரனாக மட்டும் அதுவரை மனதில் நின்ற வைகோவின் புதுமுகம் ஏனோ எனக்கு ரொம்பவே பிடித்துப்போனது. ஈழ விடுதலை பற்றிய அவரது கருத்துக்கள், மற்றும் அவரது போராட்ட உணர்வு அவரை மேலும் உயர்ந்த இடத்தில் வைத்துப் பார்க்கச் சொன்னது. வெள்ளை வேட்டி சட்டை, கறுப்புத் துண்டு என்று கம்பீரமாக வைகோ நிற்கும் போஸ்களை விகடன், குமுதத்திலிருந்து வெட்டிச் சேர்க்குமளவுக்கு ஆதர்சமானார்.

வைகோவின் தூய்மையான விம்பத்தில் விழுந்த முதல் கறை அவர் முதன் முதலாக ஜெயலலிதாவுடன் சேர்ந்தபோது. ஊழலைக் கண்டித்து, வாரிசு அரசியலுக்கு எதிரானவராகத் தன்னைக் காட்டிக்கொண்டு வெளியேறிய போராளி வைகோ அரசியல் காரணங்கள் என்ற சப்பைக்கட்டு கட்டி ஊழல் ராணியின் தர்பார் புகுந்தது மிகவும் வருத்தம் தந்தது. பின் தன்மீது தானே சேறு பூசுவது போல் மீண்டும் கருணாநிதியோடு சேர்ந்தார். அப்படி சேர்ந்தது அவரை பொடா சட்டத்தில் ஜெயலலிதா அரசு 18 மாதம் (விடுதலைப் புலிகளுக்கு ஆதரவாகப் பேசினார் என்பதெல்லாம் ஒரு கண் துடைப்புக் காரணம்) சிறைக்குள் தள்ளக் காரணமாயிருந்தது. கருணாநிதியும் வைகோவும் நெடுந்தொடர் இயக்குனர்களால்கூட சிந்திக்கமுடியாத செண்டிமெண்ட் காட்சிகளை அரசியல் மேடையில் அரங்கேற்றினார்கள். சரி, இப்போதாவது ஜெயலலிதாவைப் பற்றிப் புரிந்து கொண்டாரே என்று நிம்மதி கொண்டாலும், இந்த மீள் இணைப்பு ஏனோ சந்தோஷம் தரவில்லை எனக்கு.

சில காலத்துக்குப் பின் நான் ஒரு கொள்கை ரீதியான அரசியல்வாதியே அல்ல. நானும் கருணாநிதி, ஜெயலலிதா வரிசையில் வரும் அடுத்த மட்டமான தமிழ்நாட்டு அரசியல்வாதிதான் என்று வைகோ தெள்ளத் தெளிவாக அறிவித்தார், மீண்டும் ஜெயலலிதாவுடன் இணைந்ததன் மூலம். தேர்தல் ராஜதந்திரம் அது இது என்று சப்பைக்கட்டு கட்டினாலும், வைகோவின் செல்வாக்கு அடியோடு பறிபோனது. மக்கள் மத்தியில் செல்வாக்கு மிகவும் விழுந்தது. அரசியல் ரீதியாக எந்தக் கொள்கையும், தன்னை நம்பி ஓட்டுப்போடும் மக்களுக்கு எந்த விதமான நல்ல திட்டங்களும் இல்லாத வைகோ, ஒரே ஒரு விஷயத்தில் மட்டும் நேர்மையாக இருந்தார், அல்லது நேர்மையானவர் போல் காட்டிக்கொண்டார். அது ஈழ விடுதலை பற்றிய அவரது கருத்து. எப்போதும், எந்த அரசாங்கம் ஆண்டாலும், எந்த சட்டம் பாய்ந்தாலும் ஈழப்பிரச்சினை பற்றி உறுதியாகக் குரல்கொடுத்து வந்தார் வைகோ. அது உண்மையிலேயே உணர்வு காரணமாக, ஈழத்தமிழன் மீதான அன்பு காரணமான குரலாக தென்பட்டது. ஆனால் சமீபத்திய பாராளுமன்றத் தேர்தலில் அந்த எண்ணத்த்திலும் நாற்பது லோட் மண்ணை அள்ளிப்போட்டார் வைகோ.

தேர்தல் காலத்தில் ஈழப்போரும் ஒரு முக்கியமான கட்டத்தில் இருந்தது. அதை வைகோ தனது அரசியல் லாபத்துக்காகப் பயன்படுத்த ஆரம்பித்தார். ஈழத்தமிழர் பற்றிய கூட்டங்களில்கூட கருணாநிதியை வசைபாடுவதையும், ஜெயலலிதா புகழ் பாடுவதையும் தலையாய பணியாய்க் கொண்டார். ஈழப்பிரச்சினை பற்றி தமிழ்நாட்டு மக்களிடமிருந்த நேர்மையானதும், அடிமனதிலிருந்து எழுந்ததுமான பாச உணர்வை தம் வாக்குகளாக மாற்ற கொஞ்சம் கூட ரோஷமே இல்லாமல் கருணாநிதி கூட்டணி, ஜெயலலிதா கூட்டணி, ராமதாசு என்று எல்லோருமே செய்த கேவலமான வேலையை வைகோவும் செய்தார். ஆனால் பாவம் இவரது சந்தர்ப்பவாதம் விலைபோகவில்லை. எங்களுக்கு எத்தனையோ விதத்தில் ஆதரவாக இருந்த வைகோ சமீபகாலங்களில் தான் கொள்கையில்லாத அரசியல்வாதி மட்டுமல்ல, மண்டைக்குள் மூளையே இல்லாத, பகுத்தறியும் தன்மை இல்லாத, உணர்ச்சி இல்லாத ஆறறிவில் ஓரறிவு கூட இல்லாத மனிதனாகத் தன்னைக் காட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்.

ஒற்றை நூலில் உயிரைக்கட்டி ஈழ மக்கள் முகாம்களில் அடைபட்டிருக்க இங்கே இருந்து கொண்டு இவர் விடும் அறிக்கைகள், இவர் கொடுக்கும் பேட்டிகள், இவரது பேச்சுக்கள் எல்லாமே இலங்கை அரசாங்கத்தைக் கடுப்பேத்துவதாகவே அமைந்துள்ளது என்பது மறுக்கமுடியாத உண்மை. சில விஷயங்களை சொல்லி நம்மை உணர்வாளனாகக் காட்டிக்கொள்வதை விட, சொல்லாமல் இருப்பது எவ்வளவோ நல்லது என்பதை யாராவது இவருக்குச் சொல்லவேண்டும். அது சரி, தமிழ் நாட்டில், தன் தொகுதியில் இருக்கும் தமிழனுக்கு என்ன பிரச்சினை என்று தெரியாத இவரெல்லாம் கடல் கடந்து இருக்கும் ஈழத்தமிழருக்கு ஆதரவாகப் பேசியபோதே இவர் ஈழப்பிரச்சினையை தனது அரசியல் இருப்பைக் காட்டுவதற்காகவே பயன்படுத்துகிறார் என்பது, போராட்டம் தோற்க முன்னும் தெரியவில்லை, தோற்ற பின்னும் புரியவில்லை எம்மவர்க்கு. பாவம், வைகோவின் உணர்ச்சிப் பேட்டிகளை வலைத்தளங்களில் பரப்பி பெருமைப்படுகிறார்கள், தங்கள் ரத்த சொந்தங்களுக்கு தாங்களே ஆப்பு வைக்கிறோம் என்பது புரியாமல்.