கொல்லாமல் கொன்றேன்

அப்போது பத்தாம் வகுப்புப் படித்துக் கொண்டிருந்தேன். தங்கவேலுவின் கொட்டிலில் நடந்தது. அப்போது நிஜமாகவே சாதீயத்தின் வலி தெரியாது எனக்கு. அதன் முழு அர்த்தம் தெரியாது. எனக்கு முன்வந்த பெரியவர்கள் காட்டிய சாதீயப் பாதையில், தெளிவான பார்வையின்றி நான் நடந்துகொண்டிருந்த காலம். அப்போது நட்பில் இருக்கும் அன்பு காரணமாக நிகழ்ந்த ஒரு சம்பவத்தில் நான் ஒரு சில நண்பர்களை மோசமாகக் காயப்படுத்திவிட்டேன். அதிலும் ஆயுர்வேத டாக்டர் ஒருவனின் பையனின் மனதைக் குத்திக் கிழித்துவிட்டேன் என்று கூடச் சொல்லலாம். இப்போது அவன் எங்கே எப்படி இருக்கிறான் என்பதெல்லாம எனக்குத் தெரியாது. இருந்தும் ஒரு ஒப்புதல் வாகுமூலம் போல் அவனிடமும், என் செய்கையால் அன்று வலி அனுபவித்த அத்தனை பேரிடமும் நான் கேட்கப்போகும் பகிரங்க மன்னிப்பு இது.

நான் பிறந்தது, நினைவு மலர்களில் உயர் சைவ வேளாளர் என்று போட்டுக் கொள்ளும் வெள்ளாளர் குலத்தில். யாழ்ப்பாணச் சாதீயக் கட்டுமானத்தில் கிட்டத்தட்ட இவர்கள்தான் ஆதிக்கவாதிகள். இவர்களுக்குள்ளேயே பல உயர்வு தாழ்வுகள் உண்டு. சில வன்னிய வெள்ளாளர்கள் சாதாரண வெள்ளாளர்கள் வீட்டில் தண்ணீர்கூடக் குடிக்கமாட்டார்கள். யாழ்ப்பாணத்தில் உரிமைப் போராட்டங்களில் எல்லாம் தாங்கள்தான் முன்னின்றவர்கள் என்று பீற்றிக் கொள்வதும் இவர்களின் இன்னொரு இயல்பு. இவர்கள் வீட்டில் வேலை செய்யும் சாதி குறைந்த மக்களுக்குக் நீர் கொடுக்கும் குவளைகள் கூடத் தனியாக இருக்கும். எங்கள் வீட்டில் கூட அப்படிப்பட்ட குவளைகள் கிணத்தடியில் ஒரு மரக் கொப்பில் கட்டித் தூக்கப்பட்டிருக்கும். அப்பாவிடம் வேலை நிமித்தம் வந்த ஒருவர் தண்ணீர் கேட்க, வீட்டுக்குள் இருந்து ஒரு செம்பில் தண்ணீர் கொடுத்த காரணத்தால் என் மாமியிடம் நான் வாங்கிய திட்டுக்குக் காரணம் புரியவில்லை என்றாலும், சில பேருக்கு சில உரிமைகள் மறுக்கப்பட்டிருக்கின்றன என்பது மட்டும் புரிந்தது.

தீபாவளி, வருடப் பிறப்பு போன்ற நிகழ்வுகளுக்கு நாங்கள் போகும் நண்பர்களின் வீடுகள் கூடக் கட்டுப்பட்டிருந்தன. இதில் பெரிய பிரச்சனை என்னவென்றால், இவர்கள் குறிப்பிட்ட சில கீழ்சாதி நண்பர்களுடன் பழகுவதைத்தான் அனுமதிக்க மாட்டார்கள். வேறு சில சாதி நண்பர்களுடன் பழகலாமாம். இந்த நியாயம் எனக்கு அப்போது மட்டுமல்ல இப்போதும் புரியவில்லை. அதே போல் குறிப்பிட்ட வீடுகளில் மட்டும்தான் சாப்பிடலாம், குறிப்பிட்ட வீடுகளில் மட்டும்தான் தண்ணீர் குடிக்கலாம் என்றெல்லாம் பல பல அறிவுறுத்தல்கள். கிட்டத்தட்ட என்னோடு பழகிய பல நண்பர்களும் இப்படித்தான் வளர்க்கப்பட்டு இருந்தார்கள் என்பது வருத்தமான உண்மை. இப்படியாக வளர்ந்த காலப்பகுதியில்தான் அந்த சம்பவம் நடந்தது.

அப்போ நான் பத்தாம் வகுப்பில் படித்துக்கொண்டிருந்தேன். அந்த நண்பர்கள் குழாம் இமையாணன் என்ற ஊரைச் சேர்ந்தவர்கள். அந்த ஊரில் வாழும் அனைவரும் குறித்த ஒரு சாதிதான் என்றமாதிரி ஒரு பிம்பம் இருந்தது. அந்த நண்பர்கள் ஒரு நாள் ரியூசனுக்கு நெல்லிக்காய் கொண்டு வந்தார்கள். தங்களுக்குள் பங்கிட்டவர்கள் என்னைப்பார்த்து ‘வேணுமா?' என்று என்னையும் கேட்டார்கள். நான் வாங்கத் தயாரானபோது ஸ்ரீகாந்தன் தடுத்தான். தனியே கூட்டிக்கொண்டு போய் 'டே, அவங்கள் அந்த சாதிடா... அவங்களிட்ட வாங்கித் தின்னாதே' என்றான். ஏதோ சாக்கு சொல்லி நெல்லிகாய்களைத் தவிர்த்தேன். அப்போதான் அந்த டாக்டர் மகன் நுழைந்தான். அவனுக்கும் நெல்லிக்காய் கொடுத்தார்கள். சாதிப்பிசாசு பிடித்திருந்ததல்லவா எனக்கு, ஸ்ரீகாந்தன் செய்ததை நானும் செய்தேன். இந்த டாக்டர் மகனைத் தனியே கூட்டிப்போய் ‘டே, நெல்லிக்காயை எறிடா, அவங்க அந்த சாதிடா' என்று சொல்லி நெல்லிக்காயை எறியவைத்தேன். அவன் என்னை பார்த்த பார்வையில் ஏதோ ஒரு வித்தியாசம். அடிபட்ட வலி தெரிந்தது போல் ஒரு உணர்வு.

திரும்பி வகுப்புக்கு வர, ஸ்ரீகாந்தன் தலையில் கைவைத்து உட்கார்ந்திருந்தான். நித்து பல்லைக் கடித்தவாறே ‘டே பண்ணாட... அவனும் அதே சாதிதாண்டா' என்றான் என்னிடம் ரகசியமாக. டாக்டர் மகனைத் திரும்பிப் பார்த்தேன். அவன் என்னைப் பார்க்கவில்லை. அவன் முகம் கறுத்திருந்தது. எனக்கு ஏதோ ஒரு முள் உறுத்த ஆரம்பித்தது. அதன் பிறகு அவனுக்கும் எனக்கும் சின்னச் சின்ன மனஸ்தாபங்கள் வந்து பேசாமல் விட்டுவிட்டோம். இன்று வரைக்கும், கிட்டத்தட்ட 10 ஆண்டுகளாக ஒரு வார்த்தை பேசிக்கொண்டதில்லை. அவனுக்குத் தெரியாது, சாதிப்பெயர் சொல்லி அவனைக் காயப்படுத்திய நாளிலிருந்தான சில தூங்காத இரவுகளும், வாசிப்புப் பழக்கமும் என்னை மாற்றிவிட்ட கதை. இருந்தும் ஏனோ அவனிடம் மன்னிப்புக் கேட்கவோ பேசவோ நான் துணியவில்லை. வரட்டுக் கௌரவமாகக் கூட இருக்கலாம்.

இதற்குப் பிறகு இரண்டு சம்பவங்கள் என்னை மிகவும் பாதித்தன. மூத்த விநாயகர் கோவிலில் ஒரு வைரவர் சந்நிதானம் கட்டினார்கள். எங்கள் கொலின்ஸ் விளையாட்டுக் கழக் உறுப்பினர்கள் ஒரு நாள் முழுவதும் பங்குபற்றி சீமெந்துக் கலைவையை சந்நிதானம் கட்டுமிடம் வரை கடத்திப் போக உதவினோம். அந்தக் கோவிலில் திருவிழாக்கள் கூட சாதிப்படி நடக்கும் (கரணவாய் நண்பர்களுக்குத் தெரியும்). அதை மறைப்பதற்காக வேட்டைத்திருவிழா இந்தக் குடும்பம், தேர் இவர்கள், தீர்த்தம் இவர்கள் என்று சப்பைக்கட்டு கட்டினாலும் அடி மன அழுக்கு பல்ருக்குத் தெரிந்தே இருந்தது. அப்படிப்பட்ட கோயிலின் சந்நிதானம் கட்டும்போது வரிசையாக நின்றி சீமெந்துக் கலவை தாங்கிய வாளிகளை பரிமாறிய நண்பர்கள் வரிசையில், இவர்கள் சொன்ன அத்தனை சாதிப்பிரிவு நண்பர்களும் கைகோர்த்து நின்றபோது, ஒரு இனம் புரியாத சந்தோஷம், கிட்டத்தட்ட ஒரு புரட்சி செய்துவிட்டது போல் ஒரு மிதப்பு இருந்தது. அப்போ ஆட்டோ ஓட்டும் ஒரு அண்ணா வந்து என்னை யாரென்று மற்றவர்களிடம் வினவினார். நான் பெரியளவில் மூத்தவிநாயகர் கோவில் பக்கம் செல்வதில்லை. விளையாட கொலின்ஸ் செல்வதோடு சரி. என்னை இன்னாருடைய மகன் என்று சொல்ல அவர் ஒரு வசனம் உதிர்த்தார்.. “அட, இஞ்ச பார் ஐயாண்ட பொடியனே இறங்கி வேலை செய்யிறான்' என்றார். (அப்பா வக்கீல் அதனால் அவரை ஐயா என்பார்கள்). அவருக்கு அது ஏதோ உலகமகா அதிசயமாக இருந்திருக்க வேண்டும். ஆனால், எனக்கு வலித்தது. தங்களில் ஒருவனாக என்னைப் பார்க்காமல் ஏதோ விசித்திர ஜந்து போல் அவரை விட வயதில் சிறிய என்னை அவர் பார்க்க வைத்த சாதீயத்தை சபித்தேன்.

இரண்டாவது சம்பவம் கனடாவில் நடந்தது. ஒரு பெண்மணி. அவர்களும் எங்கள் சாதிதான், ஆனால் ஏதோ வகையில் கொஞ்சம் உயர்ந்த வெள்ளாளர்கள். எங்கள் வீட்டில் சாப்பிட கொஞ்சம் பின்னடித்தார்கள். அக்கா போட்டுக் கொடுத்த தேநீரைக்கூட மறுத்தார்கள். இத்தனைக்கும் அவர்களின் கணவரும், எனது இன்னொரு அக்காவின் கணவரும் கூடப்பிறந்த சகோதரர்கள். அந்த இன்னொரு அக்கா டென்மார்க்கிலிருந்து வந்திருந்தார். அவரைப் பார்க்கவே இந்தப் பெண்மணி கணவருடன் வந்தார். சகஜமாகப் பேசிப் பழகினாலும் உணவுண்ண மட்டும் மறுத்தார்கள். கிட்டத்தட்ட இரவு 10 மணிவரை பேசிக் கொண்டிருந்துவிட்டுப் போகும் போது கணவரிடம் சொன்னார் ‘இஞ்சேரப்பா, இனிப்போய் சமைக்கேலாது... உதில பாபு கேட்டரிங்ல ஏதாவது வாங்குவமே ' என்றார். அவர் எங்கே உணவு வாங்கினார் என்பதெல்லாம் பிரச்சினை இல்லை. அந்த சாதீய வெறியால் விளைந்த வரட்டுக் கௌரவம் என்னைக் கொல்லாமல் கொன்றது, பத்தாம் வகுப்பில் டாக்டர் பையன் உட்பட அந்த நண்பர்களை நான் கொன்றது போலவே.